"หวังรอคอยทารก"
หลังจากพันรอบต้นไม้ด้วยไฟกะพริบ ฉันผูกโบว์สีชมพูและฟ้าที่กิ่งและตั้งชื่อต้นคริสต์มาสว่า “หวังรอคอยทารก” ฉันและสามีรอคอยลูกผ่านการรับบุตรบุญธรรมมานานกว่า 4 ปี และต้องได้แน่ในคริสต์มาสนี้
ความลับที่ "ไม่ลับ"
เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งยอมรับกับผมว่า เขาไม่คิดว่าเขาเป็น “คนที่เป็นเหมือนพระเยซู” ผมฟังเขาอธิบายถึง ชีวิตที่ “หลงตัวเองและสะดวกสบาย” และสิ่งเหล่านี้ไม่ทำให้เขาพอใจ “ปัญหาของผมก็คือ ผมพยายามที่จะเป็นคนดี หรือใส่ใจ แต่ทำไม่ได้ ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่ผมอยากทำ ผมทำไม่ได้ และสิ่งที่ผมอยากที่จะเลิกทำ ผมก็ยังทำต่อไป”
คาดหวังพระเมสสิยาห์
ช่างซ่อมคนนี้ดูอายุน้อยเกินกว่าที่จะช่วยเราแก้ปัญหารถสตาร์ทไม่ติด “เขายังเป็นเด็กอยู่” แดน สามีของฉันกระซิบด้วยความสงสัย ความไม่เชื่อของเขาคล้ายกับเสียร่ำลือในเมืองนาซาเร็ธที่ประชาชนสงสัยพระเยซู
"ของพระเจ้า"
สังเกตได้ไม่ยากว่า “การสัก” เป็นที่นิยมมากในปัจจุบัน รอยสักบางรอยเล็กมากจนแทบมองไม่เห็น หลายคนไม่ว่าจะเป็นนักกีฬา นักแสดงหรือคนทั่วไป เลือกที่จะปกคลุมส่วนใหญ่ของร่างกายด้วยหมึกหลายสี คำพูดและลวดลาย แนวโน้มนี้น่าจะยังคงอยู่ต่อไป เป็นธุรกิจที่ทำเงิน 3 พันล้านดอลล่าร์ในปี 2014 และอีก 66 ล้านดอลล่าร์จากธุรกิจการลบรอยสัก
ความรักมั่นคง
"พ่อรักลูกนะ” พ่อบอกขณะฉันปิดประตูรถและเดินเข้าโรงเรียน ฉันอยู่ประถม 6 และเราก็ทำแบบเดิมทุกเช้านานหลายเดือน เรามาถึงโรงเรียน พ่อบอกว่า “มีความสุขนะลูก พ่อรักลูก” และฉันตอบเพียงว่า“ลาก่อนค่ะ” ฉันไม่ได้โกรธหรือไม่สนใจพ่อ ฉันจมอยู่ในความคิดของตัวเองจนไม่ได้สนใจคำพูดของพ่อ แต่ความรักของพ่อก็ดำรงอยู่อย่างมั่นคง
บ้าน
ไม่นานมานี้ เพื่อนที่มีอาชีพขายบ้านเสียชีวิตเพราะโรคมะเร็ง เมื่อผมกับภรรยาพูดคุยกันถึงแพ็ทซี่ ซูจำได้ว่าหลายปีก่อน แพ็ทซี่ได้นำชายคนหนึ่งมาเชื่อพระเยซูและเขาก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของเรา
พระหัตถ์พระเจ้าที่ซ่อนอยู่
เพื่อนของฉันเป็นลูกบุญธรรมของมิชชันนารีจากสหรัฐ เขาเติบโตในประเทศกานา เมื่อครอบครัวย้ายกลับไปอเมริกา เขาเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย แต่ต้องหยุดไป ต่อมาเขาสมัครเป็นทหาร เขาจึงมีเงินเรียนมหาวิทยาลัยและได้เดินทางไปทั่วโลก พระเจ้าทรงทำงานผ่านเขาและจัดเตรียมเขาให้ทำหน้าที่พิเศษ ทุกวันนี้เขาเขียนและเรียบเรียงวรรณกรรมคริสเตียนซึ่งเป็นพระพรกับผู้อ่านทั่วโลก
คริสต์มาสที่อ้างว้าง
คริสต์มาสที่อ้างว้างที่สุดในชีวิตของผม เกิดขึ้นที่กระท่อมของตาใกล้ซาโคกุ ทางตอนเหนือของประเทศกานา ผมอายุ 15 ปีและพ่อแม่พี่น้องก็อยู่ห่างออกไปพันกิโลเมตร ปีก่อนหน้านี้ เมื่อผมได้อยู่กับครอบครัวและเพื่อนในหมู่บ้าน คริสต์มาสจะใหญ่โตและน่าจดจำเสมอ แต่คริสต์มาสปีนี้เงียบเหงาและอ้างว้าง ขณะที่ผมนอนเล่นบนเสื่อในเช้าวันคริสต์มาส ผมคิดถึงเพลงพื้นบ้านที่ว่า ปีสิ้นสุดลง คริสต์มาสมาถึง พระบุตรพระเจ้าบังเกิดสันติสุขและความชื่นบานแด่ทุกคน ผมร้องซ้ำๆ อย่างเศร้าๆ
มือที่ยกขึ้น
ลูกๆ ของฉันมีความสุขกับลานสเก็ตน้ำแข็งหลังบ้านในช่วงฤดูหนาวของรัฐไอดาโฮ ตอนพวกเขายังเล็ก การหัดเล่นสเก็ตเป็นเรื่องท้าทาย เป็นเรื่องยากที่จะหว่านล้อมให้ลูกๆ วางเท้าบนพื้นที่แข็งและเย็นเฉียบ เพราะพวกเขารู้ว่าล้มลงแล้วเจ็บ ทุกครั้งที่ลูกลื่นล้ม ฉันและสามีจะช่วยดึงตัวพวกเขาให้ลุกขึ้นยืนตรงอย่างมั่นคง
